Op dit bijzondere boek zat de boekenwereld echt te wachten. Gertrud Jetten maakt in haar nieuwe boek een onderwerp bespreekbaar waarover we vaak niet kunnen en durven praten. Verhuld in een prachtig ponyverhaal legt de schrijfster uit wat kindermisbruik is. Jetten zet de staldeur een klein stukje open zodat we naar binnen kunnen kijken, in het leven van de twaalfjarige Iris en haar verzorgpony Binkie.
Iris verzorgt al jaren een pony in de stal van Erik. Sinds een tijdje voelt ze zich hier niet meer op haar gemak. Waarom kijkt Erik zo raar naar haar? Waarom maakt hij van die vervelende opmerkingen? Waarom raakt hij haar steeds aan? Iris kan er niet over praten.
De boeken van Gertrud Jetten zijn erg populair onder paardenmeisjes. De schrijfster heeft twee series op haar naam staan; ‘Manege de Zonnehoeve’ en ‘Droompaarden’. Vorig jaar bracht de schrijfster het boek Hoe ik mijn opa vond en alles anders werd uit. Dit boek was heel anders dan wat we tot nu toe van de schrijfster gewend waren. Naast het gebruikelijke ponyavontuur draaide het verhaal om afscheid en de dood. Onderwerpen waarover je, net als bij dit nieuwe boek, liever niet wilt praten. Ondanks dit nare onderwerp is Hoe niemand mij geloofde en ik bijna alles verloor voor kinderen van twaalf jaar en ouder goed te lezen. Gertrud heeft er namelijk ook tal van, voor pubers, herkenbare situaties en gebeurtenissen in verwerkt zoals verliefdheid, puberproblemen, de groep 8-musical, verhuizen en de hectiek van een druk gezin. Hierdoor wordt het verhaal een heel stukje luchtiger.
Het boek kan op school gebruikt worden bij een les over kindermisbruik. Ook kunnen kinderpsychologen het boek adviseren aan hun jonge patiënten. De herkenning, die de kinderen door het boek kunnen ervaren, zal waarschijnlijk al veel opluchting geven. Verder hoort het boek eigenlijk in elke (school-)bibliotheek thuis. Iris bezoekt in het verhaal enkele malen een psycholoog. Deze bezoekjes helpen haar bij het verwerken van haar ervaringen. Overigens kunnen deze gesprekken niet alleen Iris maar ook de lezers (en eventuele slachtoffers) tot steun zijn. Iris heeft er problemen mee dat ze naast nare herinneringen ook hele mooie herinneringen aan Erik heeft. Ze voelt zich ook schuldig dat ze hem verraden heeft. Helaas zijn daders niet alleen maar enge vieze mannetjes. Veelal zijn het personen die dicht bij het slachtoffer staan, zoals familieleden, buren of kennissen. In Iris’ geval de beste vriend van haar vader. Achter in het boek staan adressen vermeld waar kinderen terecht kunnen met hun vragen over dit onderwerp. Ook kunnen ze hier hulp krijgen wanneer ze misbruik vermoeden of zelf worden misbruikt.
Het boek ziet er goed verzorgd uit. Er staan geen illustraties in, maar elk hoofdstuknummer is rijkelijk versierd met bloemetjes, blaadjes, hoefijzers en hartjes. Het verhaal bestaat uit 78 korte hoofdstukken. Het lettertype is prettig om te lezen en er zijn veel witte stukken rondom de tekst. Er komen weinig moeilijke woorden of lange zinnen voor in het boek. Dit maakt dat het boek ook aantrekkelijk is voor kinderen die liever paardrijden dan lezen. De mooie coverfoto, gemaakt door Dominique van Dreumel, lijkt enkele minuten nadat het verhaal afgelopen is geschoten te zijn. Dit klinkt misschien wat gek, maar om dit te begrijpen moet je het boek toch echt zelf lezen. We zien een gelukkige en ontspannen Iris achter een pony aan rennen. Met deze foto lijkt de schrijfster haar lezers gerust te willen stellen; het komt allemaal weer goed...
Deze recensie is verschenen op www.hebban.nl
