Dat was een heel avontuur! Hieronder kun je er meer over lezen. Flikka is een IJslandse merrie die ik vijf jaar gehad heb.
In 2021 heb ik haar verkocht aan een lieve vrouw die aan zee woont. Dat heb ik gedaan vanwege Flikka’s allergie voor mugjes en haar hekel aan alle insecten. Flikka heeft daar geen last meer van jeuk en heeft in 2022 een heel mooi hengstveulen gekregen, Eros.Hieronder kun je het bijzondere verhaal lezen over afstamming van deze merrie. Toen ik de eerste keer naar Flicka ging kijken, wist ik niet of ze wel een echte IJslander was. Ze had geen papieren en er was niets bekend over haar ouders. Ik vond haar er wel ijslands uitzien, maar ze was ook erg klein en lichtgebouwd.
Maar toen ik de tweede keer naar haar ging kijken, wist ik het zeker: Flicka moest een IJslander zijn. Waar kwam anders die zuivere, makkelijke tölt vandaan? En die berenvacht? En dat geweldige, typisch IJslandse karakter?
Ik kocht haar en nam haar mee naar huis. Al gauw begon ik te fantaseren over haar afstamming. Helaas kon de vorige eigenaar me niet verder helpen; het enige dat ze me kon vertellen was dat Flicka een ongelukje was.
Ook het telefoonnummer van degene waar zij Flicka vier jaar geleden van gekocht had, kon ze niet meer vinden. Ze wist alleen nog dat ze Michelle heette en in de buurt van Nijmegen woonde.
Dat was niet veel om mee te beginnen...
Ovic
Gelukkig had mijn pony wel een paspoort. Volgens haar paspoort was ze geboren op 3 januari 2010, was ze voskleurig en heette ze Ovic. Aangezien ze heel lichtbruin is, kon ik me voorstellen dat ze was ingeschreven als vos. De geboortedatum duidde op een onbekende geboortedatum of een heel vroeg (ongepland) veulen. Maar die naam?!
De vorige eigenaar vond Ovic ook een rare naam en noemde haar Flicka (=Zweeds voor meisje).
Flicka’s paspoort was aangevraagd door een zekere M.I.P. van den Brink (Michelle?). Ook stond er een adres bij. Via de telefoongids vond ik een loonwerkersbedrijf op dat adres. Ik belde het nummer en vroeg naar Michelle. Als niemand haar kende, zou ik gewoon zeggen dat ik het verkeerde nummer had gedraaid.
Maar ze was er! Michelle was stomverbaasd dat ik belde en kon zich bijna niets herinneren van Flicka. In de loop van het gesprek kwamen er langzaam wat dingen boven: een jaar of vijf geleden had een vrouw die Jantine heette, een aantal IJslandse paarden bij haar in pension gezet. Jantine had in Frankrijk gewoond en de paarden waren vanuit Frankrijk via Duitsland in Persingen terecht gekomen.
Tot ieders verbazing kwamen er opeens in het voorjaar drie veulens, waaronder Flicka. In het najaar overleed Jantine vrij plotseling en zat Michelle opeens met een heleboel paarden. De merries en de hengst werden opgehaald door vriendinnen, de veulens hield ze zelf. Dat was het: helaas had ze geen gegevens meer van Jantine’s familie of haar vriendinnen.
Over Flicka kon ze me eigenlijk niks vertellen, behalve dat ze heel erg schuw was. Ik vroeg of Michelle wist waar de rare naam Ovic vandaan kwam. Ze vertelde dat Jantine alle veulens IJslandse namen had gegeven, dus dat het wel IJslands zou zijn.
Ik snapte er niks van: hoe kon Ovic nou een IJslandse naam zijn? Het klonk eerder Joegoslavisch!
Michelle vroeg of ik haar volgende week terug wilde bellen. Hopelijk kon ze me dan meer vertellen, zoals de achternaam van Jantine of een telefoonnummer van een van haar vriendinnen. Die gegevens moest ze nog ergens hebben. Aan het einde van het gesprek zei ze nog dat ik de vriendin moest vinden die Jantine’s jack russell had meegenomen: zij wist alles.
Een fout paspoort
De dagen erna kwam ik via via zelf al de achternaam van Jantine te weten: Veerman. Ook vond ik een overlijdensadvertentie. Jantine was overleden in oktober 2009. Ik snapte er niks van. Hoe kon Flicka dan in 2010 geboren zijn?!
Ook de naam Ovic bleef me intrigeren. Opeens bedacht ik dat Michelle waarschijnlijk het paspoort had aangevraagd –haar naam stond er immers in. Misschien had ze de IJslandse naam die Jantine haar veulen had gegeven verkeerd opgeschreven!
Ik pakte het namenboekje en ging op zoek naar een IJslandse naam waarvan de klank leek op Ovic. Al snel kwam ik op Ofeig, dat betekent ‘zij die overleeft’. Dat móest de goede naam zijn!
Maar die leeftijd, daar snapte ik nog steeds niks van. Was ze nou vijf of zes? Ik mailde de vorige eigenaar van Flicka en vroeg of ze een foto had van Flicka toen ze haar net gekocht had. Misschien leverde dat iets op.
Op de foto kon ik duidelijk zien dat Flicka daar ruim een jaar oud was. Dat betekende dat ze dus inderdaad geboren was in 2009, in plaats van in 2010.
Inmiddels klopte er zoveel niet in het pasoort dat ik me afvroeg of ik wel het goede had. Ik belde de dierenarts en vroeg hem om de chip af te lezen. Gelukkig klopte het chip nummer wel. Dat was tenminste iets!
Toen ik Michelle een week later sprak, bevestigde die dat Flicka inderdaad Ofeig heette. Zij had indertijd het paspoort aangevraagd en de naam zo opgeschreven als ze dacht dat het moest. Ook klopte het dat Flicka in 2009 geboren was.
Helaas had ze geen namen of telefoonnummers meer kunnen achterhalen van familie of vriendinnen van Jantine…
Wat nu?
Lang leve Facebook!
Een paar dagen later zette ik een oproep op Facebook. Tot mijn stomme verbazing kwam er binnen twee uur een reactie van Maaike Luycks. Haar moeder (Fieke Klein-Wassink) was in het bezit van Undrun fra Venusartröd, en Maaike wist vrijwel zeker dat dit de moeder van Flicka was. Ook stuurde ze een paar foto’s mee.
Het was heel bijzonder om die foto’s te zien. Flicka’s moeder lijkt sterk op Flicka, niet alleen qua karakter en kleur, maar ook qua gangen. Ik had haar gevonden!
Diezelfde dag nog heb ik Fieke gebeld. Fieke vertelde dat ze zo weg was van Undrun dat ze Flicka een tijdlang gezocht had. Ze was zelfs bij mensen gaan kijken! Uiteraard had ze haar nooit gevonden en ze was heel verrast dat ze zomaar opeens boven water was gekomen.
Fieke kon mij ook meer vertellen over de opa en oma van Flicka. De vader van Undrun was Lobbi frá Hlidarbergi. Lobbi was geboren en gekeurd op IJsland en daarna naar Duitsland geëxporteerd. Hij was een sterke, goed gebouwde hengst met een fantastisch karakter. Zijn vader was de bekende hengst Otur frá Saudarkroki.
Jantine had hem gekocht van een IJslandse trainer die destijds regelmatig lesgaf in Nederland. In 2002 is ze met een hele kudde paarden, een grote kudde schapen en een stel honden naar Frankrijk geëmigreerd. Het was haar bedoeling om daar IJslandse paarden te fokken en die dan in Frankrijk te verkopen.
Toen dat niet lukte en ze na een aantal jaren weer weg moest, is ze via Zuid-Duitsland in Oost-Duitsland terechtgekomen. Na een tijdje ging Jantine terug naar Nederland om een nieuwe plek te zoeken. De paarden bleven daar. Ze liepen in een afgelegen natuurgebied en werden verzorgd door een familie uit de buurt. Eind 2008 kwamen alle paarden terug naar Nederland, en in 2009 werd Flicka geboren.
Flicka als veulen, samen met haar moeder Undrun.
Ai… Dat betekende dat mijn merrie verwekt was in een natuurgebied in Oost-Duitsland. Haar vader kon elke willekeurige hengst zijn die daar gelopen had. Dat was een aardige domper! Hoe moest ik er ooit achter komen wie dat was?!
Gelukkig kon Fieke me wel wat vertellen over de moeder van Undrun. Dit was de importmerrie Kelda frá Keldulandi en de lievelingsmerrie van Jantine. Kelda was gekeurd onder het zadel en had een goede afstamming (Ofeigur frá Flugumyri). Na de dood van Jantine was ze naar Lilian Disselhoff gegaan.
Volgens Fieke wist Lilian nog veel meer over Jantine en de paarden dan zij. Inderdaad: Lilian was de vriendin die de jack russell mee had genomen.
Stamboekpapieren?
Lilian was minstens net zo verrast als Fieke toen ik haar mailde. Zij had Flicka gezien als veulen en had zelfs nog foto’s van haar! Met behulp van de datum op foto’s die Lilian gemaakt had, konden we een geboortedatum van Flicka vaststellen: 25 april 2009.
Ook had Lilian een vermoeden wie de vader was. Zij dacht aan de volle broer van Undrun, Flakkari. Ook van hem had ze een foto: in een schemerige stal zag ik een voskleurige jaarlinghengst met lichte manen.
Een volle broer? Oef, dat was even slikken! Maar goed, daar was nu toch niks meer aan te doen. Bovendien was Flicka weliswaar klein maar ook kerngezond dus zo’n vaart zou de sterke inteelt wel niet lopen.
Toen ik Flakkari opzocht op Stormhestar, kon ik zien dat er via DNA onderzoek papieren voor hem waren afgegeven. (Jantine was in Frankrijk na een paar jaar gestopt met het aanvragen van stamboekpapieren.)
In eerste instantie was ik op zoek gegaan naar Flicka’s ouders omdat ik gewoon nieuwsgierig was. Ik vond het geweldig om te zien dat Undrun net zulke lieve ogen had en net zo makkelijk töltte als haar dochter. Ook was ik heel erg blij om te ontdekken dat Kelda met haar 31 jaar nog steeds topfit was en geen eczeem had gekregen. Het was grappig om te zien dat Flicka dezelfde standafwijking heeft als haar oma, en de lange haren van opa.
Tot dan toe was ik totaal niet bezig geweest met het ‘witwassen’ van Flicka. Maar aangezien er zowel van Undrun als van Flakkari DNA bekend was, zou ik door middel van DNA-onderzoek zelfs papieren bij haar kunnen krijgen! Dat was een wending die ik nooit had voorzien.
Ik heb nog even getwijfeld of ik het zou doen: ik was niet van plan om Flicka te gaan verkopen en over fokken droomde ik wel, maar dat was niet erg reëel. Maar geen papieren aanvragen was eigenlijk ook geen optie…
Ik overlegde met Kim Middel en het stamboekbureau en nam me voor om de dierenarts te bellen om DNA af te komen nemen. Ook wilde ik het signalement nog een keer op laten nemen voor een nieuw paspoort.
Inmiddels was er echter behalve Flakkari nog een andere potentiële vader boven komen drijven: Snorri. Hij was iets ouder dan Flakkari en had in hetzelfde natuurgebied gelopen. Ook hij was een zoon van Lobbi, maar met als moeder Spá van de Ruiterberg. Bovendien was hij bruin, net als Flicka. Wat nu?
Flakkari als jaarling in Frankrijk.
Lilian vond een foto van Snorri en stuurde die aan mij. Snorri was grover gebouwd en had een heel andere uitdrukking. Maar Flicka leek wél op Flakkari, ook al was de foto vaag, stond hij er maar half op en had hij een heel andere kleur. Flakkari had namelijk precies dezelfde ondeugende uitdrukking als Flicka.
Op basis daarvan besloot ik om alleen het DNA van Flakkari met dat van Flicka te laten vergelijken. Als het niet klopte, zou ik daarna wel verder zien. De dierenarts kwam, nam DNA af en stuurde het op. Het grote wachten was begonnen!
Waar is Flakkari?
Ook al was het voor de papieren niet nodig om Flakkari in levende lijve terug te vinden, toch wilde ik het nog steeds graag. Mijn uitgangspunt was immers om meer over Flicka’s ouders te weten te komen. Wat hun karakter was, wat voor gangen ze hadden en hoe groot ze waren.
Toen Jantine terugging naar Nederland, was Flakkari achtergebleven in Oost-Duitsland, bij de familie die voor Jantine’s paarden gezorgd had. Gelukkig had Lilian een e-mailadres van hen.
De eerste keer reageerden ze heel snel en schreven ze dat het goed ging met Flakkari. Hij was inmiddels gecastreerd en verkocht aan iemand in het Erzgebirge, vlakbij de Tsjechische grens. Binnenkort zouden ze me foto’s en informatie opsturen.
Daarna gebeurde er wekenlang niks meer. Hoe vaak ik ook mailde, ze gaven me geen gegevens van de nieuwe eigenaar en ook geen foto’s. Ze reageerden niet eens meer!
Toch bleef ik nieuwsgierig. Ik zette diverse oproepen op Duitse IJslanderforums en op Facebook. Het leverde allemaal niks op.
Ik legde me erbij neer. Dan maar niet! Toch begon het na een tijdje weer te kriebelen. Dat paard moest toch te vinden zijn! Na nog wat speurwerk vond ik de site van de IJslandervereniging in Sachsen Thüringen, de streek waar Flakkari ergens moest zijn. Het is een gebied dat bijna zo groot is als Zuid-Nederland en er zijn maar weinig IJslanders, dus de kans dat ik Flakkari zou vinden was klein. Maar toch…
Uit de lijst van personen in het bestuur koos ik degene die verantwoordelijk was voor de recreatie en schreef haar een mail. Binnen een paar uur mailde ze terug. Tot mijn stomme verbazing kende zij Flakkari heel goed: hij was bij haar geweest om getraind te worden. Wat een toeval!
Ze schreef dat Flakkari een grote, goed gebouwde ruin was met veel uitstraling, een goed karakter en mooie gangen. Helaas was hij een paar jaar geleden verongelukt.
Ik schrok me rot. Nou had ik hem eindelijk gevonden, en dan was hij dood! En ook vreselijk jammer: hij was pas zeven…
Degene die ik gemaild had wilde mij niet het mailadres geven van de eigenaar, aangezien zij nog steeds heel verdrietig was. Ze zou mijn gegevens naar haar doorsturen, maar betwijfelde of ik ooit iets van haar zou horen.
Daar zat ik dan. Ik was er zo dichtbij geweest en nu stopte het!
Een week later kreeg ik toch een kort bericht van de eigenaresse en daarna eindelijk een foto. Flakkari was een prachtig paard geworden. Jammer genoeg wilde zijn eigenaresse daarna geen contact meer: ik had graag nog wat meer over hem gehoord.
En toen
Een paar maanden na het DNA-onderzoek kreeg ik de uitslag: Flicka was inderdaad de dochter van Flakkari en Undrun!
Voor de stamboekpapieren en het nieuwe paspoort had ik inmiddels een officiële naam voor Flicka bedacht: Ofeig-Flikka frá Venusartröd. Ofeig als eerbetoon aan Jantine en de IJslandse versie van Flicka omdat die naam bij haar past. En natuurlijk de stalnaam van Jantine: frá Venusartröd.
Het was heel bijzonder om virtueel half Europa af te reizen op zoek naar de ouders van mijn merrie. Ook vond ik het heel speciaal om zo intensief bezig te zijn met iemand die ik nooit gekend heb. Jantine moet een bijzondere vrouw geweest zijn.
En dat allemaal door een kleine bruine merrie van Marktplaats. Soms is de werkelijkheid spannender dan een boek.